~$11. Hieronim Canavesi na tle sepulkralnej rzez´by polskiej, historia sztuki, architektura, tezy polska
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Hieronim Canavesi na tle sepulkralnej rzeźby polskiej 2. poł. XVI w.
Canavesi urodził się prawdopodobnie w 1521 r. w miejscowości Lugano w północnych
Włoszech. W Polsce obecny jest od około 1550.
Jest jednym z działających na ternie Polski komasków.
Przypuszcza się, że przed przybyciem do Polski działał w Mediolanie.
W Polsce trafia do warsztatu Padovana. Canavesi zetkną się również z twórczością Jana z
Pienzy, który obok Padovana, ukształtował go artystycznie.
Canavesi początkowo pracuje jako kamieniarz, później jako rzeźbiarz.
Po śmierci Padovana Canavesi ugruntowuje swoją pozycję w Krakowie.
W 1573 uzyskuje obywatelstwo Krakowa, a w 1574 roku zostaje starszym cechu.
Znamy 4 dzieła Canavesiego.
Dwa niezachowane:
•
Nagrobek Stanisława i Katarzyny Orlików dawniej w kościele Dominikanów w
Krakowie z lat 1559-74.
•
Nagrobek Gabriela Tarły z kościoła Bernardynów w Lublinie z 1567 r.
I dwa będące eksportem z Krakowa do katedry w Poznaniu:
•
Nagrobek rodziny Górków z 1574 r.
•
Nagrobek Adama Konarskiego z 1576 r.
Nagrobek Stanisława i Katarzyny
Orlików dawniej w kościele
Dominikanów w Krakowie z lat
1559-74
•
Wzorowany na pomniku
nagrobnym Kmity autorstwa
Padovana
•
Nieklasycznie ukształtowany.
•
Pierwsza realizacja zamówienia
jakie otrzymał od Katarzyny nie
spotkała się z akceptacją.
Katarzyna zakwestionowała
jakość dzieła i Canavesi musiał
wykonywać figurę od nowa.
•
Figura Katarzyny odkuta w
sposób realistyczny, postać
wygląda bardzo męsko.
Nagrobek rodziny Górków, katedra w
Poznaniu, 1574 r. (sygnowany)
•
Opracowany niezwykle
drobiazgowo.
•
Schemat trójosiowy stosowany za
Padovanem.
•
Centralna partia lekko
zryzalitowana.
•
Nisze arkadowe charakterystyczne
dla Padovana
•
Girlandy upinające kartusz i
panoplia również zapożyczone od
Padovana.
•
Typowy dla Canavesiego efekt
stylizacji postaci oraz twarze i
głowy dzieci wzorowane zna
Pientinusie.
Typowe dla Canavesiego:
•
Boniowany cokół
•
Finezyjne ułożenie rąk i nóg, oraz
dekoracyjny sposób ułożenia sukni.
•
Postacie robią wrażenie jakby nie
mieściły się w niszach.
Nagrobek bpa Adama Konarskiego,
katedra w Poznaniu, 1575 r.
•
Ogólny pomysł zapożyczony od
Giovanniego Battisty Quadro.
•
Baldachim przejęty z nagrobka Jana
i Jana Krzysztofa Tarnowskich
Padovana.
•
Oryginalna oprawa
architektoniczna dzieła (wyłamany
gzyms, spłaszczony łuk odcinkowy)
wzór od Sebastiano Serlio.
Dzieła wiązane z Canavesim na zasadzie analogii warsztatowych:
Nagrobek Kaspra Wielogłowskiego, kościół
parafialny w Czchowie 1564 r.
•
Zastosowanie kapitela jońskiego w nagrobku
mężczyzny – artysta nie ma klasycznego
wykształcenia i nie rozumie
antropomorficznego pochodzenia porządków.
•
Nie patrzy się w kierunku ołtarza – błąd
rzeźbiarza.
Płyty nagrobne Jana
Tęczyńskiego,
Katarzyny Łaskiej-Tęczyńskiej i
jej córki Katarzyny, Książ Wielki
1565-66.
•
Nienaturalna stylizacja póz.
•
Dekoracyjne ułożenie tkanin
w taki sposób, aby wypełnić
pustą przestrzeń.
•
Postaci „nie mieszczą się” w
niszach
Płyta nagrobna rycerza
(Gabriela Tarło, w lit. uważany
za Andrzeja Osmólskiego), kł.
Bernardynów w Lublinie, 1565
Nagrobek Mikołaja Troszyńskiego, katedra w
Łomży, 1575 r.
Nagrobek Mikołaja Przerębskiego, kł. Parafialny
w Kamieńsku, 1570 r.
Nagrobek Jakuba Rokossowskiego, kł.
parafialny w Szamotułach, 1580 r.
•
Typowa dla Canavesiego
nienaturalnie złamana poza.
•
Boniowany cokół.
•
Pełne belkowanie ze zwieńczeniem
o charakterystycznych liściastych
wolutach
•
Schemat Sansovinowski z Pientinowskim
[ Pobierz całość w formacie PDF ]